کاغذ هایم همه پاره گشته اند

زیرا من

بی فکر می نویسم

و وقتی فکر های بی فکرم را باز میخوانم

از خود و آنچه نوشته ام

خجالت می کشم...

 آنوقت کاغذ هایم .... به جای مغزم

از بین می روند

و چه زشت است

اینکه کاغذ ها را مجرم حساب می کنم...

گاهی حرفهایی هست که هزاران بار میشنوی ، صدها بار به دیگران می گی ... اما فقط در یک لحظه ، یک لحظه ... با تمام وجودت درکش می کنی ! دیروز در بستر بیماری بودم ، دنیا چقدر خاکستری بود ... مغزم دائم حرف می زد و افسار رو بدست گرفته بود ، فقط از یأس و نا امیدی و آینده ی تاریک می گفت ... بابت شغلم و تغییرش نگران بودم و چطور می تونستم به تنهایی پول در بیارم ! چقدر تنها بودم ! چقدر زندگی سخت بود ... امروز بیدار شدم ، دنیا چقدر قشنگ بود ، مغزم آروم گرفته بود و افسار دست خودم بود ، امیدوار بودم و پر انرژی ، آینده قشنگ بود ... شغلم ؟! نگرانی نداشت ! من پر از توانایی های بالقوه و بالفعلم ... خیلی کارها می تونستم بکنم ، دوستانی دارم که حامی من هستن ، خدایی که دستش رو ی شونه هامه ... زندگی چقدر قشنگه ... بحث اینجاست : دنیا تغییر نکرده بود ... اصلا دنیا هیچوقت تغییر نمی کنه ! میلیونها ساله که داره کار خودش رو می کنه ... نگاه من باز عوض شده بود .. کمی ترسیدم ! این ذهن چقدر نیرو داره ... اگه به افکار دیروزم بها می دادم می تونستم تا آخر عمر افسرده و در فلاکت زندگی کنم ... اگه به افکار امروزم بها بدم ، می تونم خوشبختی و شادی رو برای همیشه همراه داشته باشم ... خدایا به آرامش نیاز دارم ، به توقف فعالیت این ذهن نا آروم نیاز دارم ، به حمایتت و امید نیاز دارم ... کمکم کن ...

چقد سرد در گذرند این روزها

پس بنواز...

بنواز برایم سمفونی مردگان را

که مدت ها پیش مرده ام!

آری!

من مرده ام...برای خودم!

واین مردن بزرگترین اتفاق تاریخ من است!

وچه تراژدی غم انگیزیست

که باشی...

اما مرده باشی...!!!