کوچک است!

اما زیبا...

دنیایم را می گویم

بوی التماس نمی دهد

بوی دروغ نمی دهد

هیچ کس نیست که خلوتم را بر هم زند

فقط خودم هستمو خودم

گاهی آدم هایی می آیند و بر حسب کجنکاوی

از دیوارقدیمی و کاهگلی آن به درون حیاط دنیایم سرک میکشندو

می روند...

یکی سری تکان می دهد و زیر لب چیزی می گوید.... آهی می کشد و می رود

یکی....از روی انسان دوستی...آدمیت....سلامی می کندو احوالی می جوید...و می رود

و کسی دیگر....از روی نمی دانم چه چیز...از روی دیواردنیایم بالا می رودو وارد آن می شود

بر هم می زند این سکوت و خلوت زیبایم را

و آن هنگام که زیر و رو کرد....در همه چیز دنیایم جستجو کرد

سیر شد....آن تب و تاب و حس کننجکاوی اش فرو کش کرد

می رود...

بی خداحافظی...

درد عجیبی دارد....وقتی کسی دنیایت را زیرو رو کند و بی هیچ کلامی برود

درد دارد

درد...